به احتمال زیاد بنای اولیه مسجد ملک بن عباس در زمان تیموریان پایه‌ریزی شده بوده است، که دو بار در زمان صفوی و قاجاریه مورد بازسازی قرار گرفته است. در سال ۱۲۳۷ خورشیدی محمدبن‌عباس بحرینی دستور داد تا در همان مکان قدیمی، مسجدی برای اهالی و آقا سید محمد عالم شرف‌البحرانی (از مجتهدین شیعه) ساخته شود. ساخت مسجد توسط استاد محمد نامی (معمار مناره‌های بارگاه امام علی (ع) به صورت مسجد یک ایوانی با قوس‌ها و طاق‌های دو ابرویی با سبک هندی آغاز شده است. شبستان مسجد دارای یک ردیف ستون است که ۶ عدد از ستون‌ها در داخل و ۲ ستون در دو جانب آن قرار دارد، پا ستون‌ها با آجرهای قالبی از گچ با نقوش زیبا تزیین شده است. ایوان مسجد هم دارای ۶ ستونه و ۲ درگاه در دو سوی ایوان است. گچ‌بری سقف شبستان و ایوان مسجد، ترکیبی از قالب‌گیری و قطعات گل و بته است و نماسازی آن با گچ مزین شده است. نکته جالب در مورد این بنا انحراف مناره آن است که شکل کج این مناره باعث شده تا به این مسجد لقب برج پیزای ایران داده شود.
