بین راه یاسوج در روستایی به نام نقاره خانه، بقعه و مزار امامزاده عبدالله واقع شده است. اطراف آن را مزارهایی با قدمت بسیار زیاد فرا گرفته‌اند. نقوش بسیاری بر روی سنگ قبرها حجاری شده که اینک نیز مشهود است. نقوشی همچون سواران شمشیر به دست در حال رزم با شیر، گاو و نشانه‌ها و علامت نمادین دیگر همچون ستاره‌های چند پر، خورشید و اسلحه‌های سرد وگرم، خطوط آن‌ها نیز اکثرا فارسی و عربی است. علائم و نشانه‌های سنگ قبر‌های پیرامون این امامزاده نشانگر جنس مدفون و مقام شجاعت مردان در نبرد‌ها می‌باشد. بنای امامزاده عبدالله (ع) تا اوایل حکومت پهلوی اول به روش معماری چینه‌ای بوده و تا پیروزی انقلاب اسلامی تنها صورت قبری از آن مشهود بوده است که بر ستونک آن پارچه سبزی نصب شده بود. مشهور است که شاهزاده عبدالله (ع) فرزند، امامزاده شاهزاده فرج‌الله (ع) است که بقعه آن در دامنه جنوب شرقی آبشار یاسوج واقع شده است و به اعتقاد محلیان مزار بی‌بی حلیمه خاتون (س) مادر امامزاده عبدالله (ع) در فاصله دو متری کنار آن بقعه در محل صحن مدفون است.
