این مسجد در محله میون ده قرار دارد و دارای دو شبستان است که شبستان قدیمی آن به وسیله دری کوتاه به کوچه اصلی راه دارد. کف آن شبستان چوبی است. در دیوار جنوبی این شبستان، محراب چوبی قدیمی قرار دارد که جزو آثار تاریخی با ارزش ابیانه است و تاریخ ساخت آن به سال ۴۷۷ هجری قمری بر می‌گردد. روی این محراب نقش گل و بوته کنده‌کاری شده و با خطوط برجسته کوفی سوره «یس» در آن حک شده است. برخی نیز عقیده دارند به خط میخی نیز نوشته دارد. این مسجد منبر چهار پله چوبی کنده‌کاری شده دارد که مربوط به دوره سلجوقیان است و تاریخ ساخت آن ۴۶۶ ه.ق است. روی این منبر نقوش گل و بوته، گل هشت پر و کتیبه‌هایی به خط کوفی وجود دارد. دسته این منبر به شکل سرستون ساخته شده و روی آن گل هشت پر لوتوس، نظیر آن‌چه بر روی سنگ‌های تخت جمشید از عصر هخامنشیان بر جا مانده دیده می‌شود. درب ورودی مسجد نیز با نقش گل و بوته و خطوط برجسته، کنده‌کاری شده است. شبستان جدید این مسجد سالن بزرگی است که در محوطه میانی آن نورگیری در سقف قرار گرفته است. در این سالن ستون‌هایی با سرستون کنده‌کاری شده قرار دارد. سقف این سالن به صورت تخته پوش از چوب گردو است که با نقوش منظم هندسی قاب بندی شده است. این سقف از نوع کرکس‌پوش است (به شکل بال گسترده کرکس است) و بر روی آن کتیبه‌هایی از آیات قرآن وجود دارد.
