پاراو و ترنه از قنات‌های بستک است. در این منطقه، دو رشته قنات باستانی وجود دارد که به پاراو مشهور هستند و با اینکه سال‌های زیادی است که کاربری ندارند، بقایایی از کانال و چاه آن‌ها باقی مانده است. سرچشمه این قنات‌ها زیر کوه ناخ است و بقایای آب‌انبارهای وابسته به آن‌ها که از سنگ و ساروج ساخته شده‌اند، وجود دارد. آب شیرینِ یکی از این دو قنات را در حوضچه‌هایی ساروجی جمع‌آوری می‌کرده‌اند و به وسیله سازه‌ای سنگی، از عرض رودخانه مهران که آب آن شور است عبور می‌دادند و در آن سوی رودخانه مصرف می‌کردند. این سازه کهن که به ترنه معروف است، در واقع کانالی است که چندین ستون مخروطی شکل دارد و از سنگ، ساروج و گل و لای ساخته شده است. در ساخت ترنه نکات معماری بسیاری رعایت شده است که در نتیجه آن‌ها این سازه باستانی با مرور زمان به جز فرسایش طبیعی سنگ‌های خود هیچ آسیبی ندیده است. با اینکه ساختمان در آب شور قرار دارد و پس از هر بارندگی، حجم آب رودخانه مهران به شدت افزایش می‌یابد، ترنه همچنان استوار است. کانال ترنه را با شیبی مناسب طراحی کرده‌اند که موجب شکافتن جریان آب می‌شود و از تخریب بنا بر اثر شدت جریان آب جلوگیری می‌کند. همچنین در ستون‌های مخروطی شکل ترنه، حفره‌هایی ایجاد کرده بودند که آب شیرین باران نیز به داخل کانال هدایت می‌شده است.
