این کانال از طریق بندی که در شمال شرقی روستای سید ایاز می‌باشد، آب رودخانه حلوان را به حاشیه شمالی شهر قصرشیرین انتقال می‌داده است. نهر شاهگدار با استفاده از بلوک‌هایی از جنس سنگ‌های ماسه‌ای خاکستری مایل به سبز رنگ و ملات گچ ساخته می‌شده است. در مورد اهمیت این کانال در دوره ساسانی همین بس که اکثر جغرافیا نویسان ایرانی و عرب سده سوم ه.ق به بعد در مورد آن بحث کرده‌اند. در دوره پهلوی اول به منظور احیاء باغات و زمین‌های کشاورزی قصرشیرین بند و کانال مذکور با لاشه سنگ و ملات گچ بازسازی و احیاء شده است. این کانال به عرض متوسط 40/3 متر است و از عمق آن در برخی از قسمت‌ها در حدود یک متر باقی مانده است، دیوارهای این کانال به عرض 70سانتی‌متر است که در فواصل معین به منظور استحکام بیشتر دیوارها پشتبندهای دو قلویی احداث شده است. از آنجا که ارتفاع دیوارهای این کانال در برخی قسمت‌ها در حدود هفت متر است، لذا در حد فاصل پشتبندها، دریچه‌هایی برای انتقال آب به منظور مشروب کردن زمین‌های کشاورزی در دو طرف کانال ایجاد کرده‌اند.
