در فاصله 10 کیلومتری از شهرستان دامغان و در شمال مزرعه فرح‌زاد روستای طاق واقع شده است. فاصله این غار از این مزرعه حدود یک کیلومتر و از روستای طاق دو کیلومتر می‌باشد. ویژگی منحصر به فرد این غار آن است که بر خلاف تمامی غارهای ایران در دل دشت و در درون چاهی به عمق هفت متر قرار گرفته است. به طوری که دهانه ورودی آن در درون چاه از نگاه رهگذران پنهان مانده است. پیشینه تاریخی این غار به زمانی کهن می‌رسد به طوری که در سفرنامه اسکندر مقدونی از تونلی به نام «تا گِه آ» نام برده شده است که در شمال روستایی به همین نام (روستای طاق) قرار گرفته است. احتمال می‌رود که منظور از تونل «تا گه آ» غار چاه دیو کنونی باشد که در نزدیکی روستای تا‌گه‌آ یا طاق کنونی قرار گرفته است. وجه تسمیه این غار به دلیل اعتقاد مردم بومی منطقه به وجود دیوی به نام (زینَل یا زینَب) می‌باشد که این چاه و غار آن به وسیله وی کنده شده است. هرچند که در مورد چگونگی پیدایش این غار افسانه‌ها و عقاید مختلفی مطرح است ولی آنچه که به واقعیت امر نزدیک‌تر است این می‌باشد که این غار در دامن دشت و در مسیر رودخانه قرار گرفته است و جریان‌های سیل در طول زمان احتمالاً راهی به درون این غار باز کرده‌اند و چاه کنونی آن را به وجود آورده‌اند. به زعم برخی از قدما و اهالی بومی محل، این غار در دل زمین قلعه‌های تاریخی دو روستای طاق و جزن را به یکدیگر ارتباط می‌داده است و محلی جهت فرار سربازان هنگام جنگ و درگیری بوده است. این غار زیرزمینی در دامن دشت «دامنکوه» دامغان و در درون چاهی به عمق هفت مترو دهانه 4/3 متر قرار گرفته است. شکل این چاه شبیه خمره بوده و در انتها باریک می‌شود. به طوری که در انتهای این چاه خمره مانند، چاه باریک کوچکی به ارتفاع 2/2 متر و دهانه 15/1 متر وجود دارد که از چاه اولی جدا می‌باشد. ورودی این غار در انتهای این چاه و در بخش جنوبی آن قرار گرفته است و دارای دهانه‌ای به عرض 85/0 در 5/1 متر می‌باشد. در طی مسیر چاه‌های عمیقی وجود دارد که انتهای آن‌ها مشخص نیست و صدای آب از برخی از آن‌ها به گوش می‌رسد. دهانه برخی از آن‌ها با قندیل‌های سست آهکی پوشیده شده است و بسیار خطرناک می‌باشند.
