مجموعه بقایا و ستون‌های خورهه از جمله مهم‌ترین آثار بر جای مانده از دوران باستان ایران زمین است که مورخان از این مجموعه به عنوان، آتشکده، معبد، کاخ و مرکز برگزاری جشن‌ها و مراسم‌های مذهبی و ملی، عمارت و منزل ییلاقی و قبرستان یاد کرده‌اند که در دوره‌های باستان و دوره اسلامی مورد استفاده بوده است. در کاوش‌های به عمل آمده از این منطقه، آثار متعددی از دوره سلوکیان، اشکانیان، ساسانیان و دوره اسلامی به دست آمده است که نشانگر کاربردهای مختلف آثار این منطقه در دوره‌های مختلف بوده است. خورهه در اوستا به مفهوم محل برآمدن خورشید است و از سویی کلمه خور در این کتاب به مفهوم منطقه ییلاقی است. این منطقه در شمال شرق محلات و در بین روستاهای دودهک، ورین و آب گرم، در کنار رودخانه خورهه قرار دارد. تحقیقات انجام شده و آثار کشف شده در دشت و ارتفاعات خورهه نشان می‌دهد سابقه سکونت و قدمت منطقه به هزاره دوم قبل از میلاد باز می‌گردد. این منطقه دارای اسناد تاریخی است و «لویی واندنبرگ» در کتاب باستان‌شناسی ایران باستان به نقل از هرتسفلد آورده است: «قابل تذکر است کمی به سمت جنوب در خورهه که سر راه اراک به کاشان است، معبدی است که هنوز دو ستون یونانی در آن پا برجاست». پایه این ستون‌ها مدور ساده و سرستون‌ها به سبک و شیوه ایونیک که نوعی دیگر از ستون‌سازی یونان با افکار و اسلوب محلی است، ساخته شده است. اولین نقشه این منطقه توسط مهندس حاکمی در سال 1355 با تحلیل معماری کشیده شد. بنای تاریخی خورهه در مساحتی حدود 3550 متر احداث شده که شامل سه بخش ایوان اصلی، مجموعه بخش شمالی و مجموعه بخش غربی است. ایوان اصلی دارای 12 ستون در دو ردیف بوده و در چهار طرف دارای دیواره جرز مانندی است. ارتفاع ستون‌ها به بیش از هفت متر رسیده که با توجه به حجم سقف ایوان‌ها ارتفاع ستون‌ها به بیش از 9 متر می‌رسیده است. دو ستون از این مجموعه برجای مانده است. ستون‌ها سنگی و با توجه به وجود معادن سنگ در محلات، جنس آن‌ها از نوع تراورتن بهترین نوع سنگ است. این آثار با آثاری چون تخت جمشید از نظر نقش‌بندی تفاوت داشته و از پایه ستون به طرف بالا به شکل مخروط ناقص باریک ساخته شده و سطح مخروط‌ها حلزونی است. بر اساس اسناد موجود تا سال 378 هجری چهار ستون پابرجا بوده است که به مرور تخریب شده‌اند. اکثر آثار کشف شده در این منطقه به سال 1355 بازمی‌گردد و در بین آثار کشف شده، می‌توان به پیه سوز سفالی، کوزه دسته‌دار، کوزه کروی، قطعات سنگی تزئینی و شیشه، اشیاء فلزی و اسکلت‌های انسان اشاره کرد.
