این پل که امروزه به صورت ویرانه‌ای درآمده، در شمال شرق شیراز و 2 کیلومتری شمال روستای سیوند (از توابع مرودشت ) بر روی رودخانه پلوار، در مسیر کاروان‌رو قدیم شیراز به کرمان واقع گردیده است. با توجه به ویرانی این پل، از جزئیات معماری و نیز تاریخ ساخت آن اطلاع دقیقی در دست نیست اما با توجه به اینکه این پل در مسیر ارتباطی پاسارگاد و تخت جمشید و جاده‌های مهم دوره هخامنشی قرار دارد، احتمال می‌رود بنای اصلی پل مربوط به دوره هخامنشی یا ساسانی باشد که در دوره اسلامی چندین بار و آخرین بار در دوره صفوی مرمت و بازسازی شده است. با توجه به بقایای برجای مانده و نقشه بازسازی شده، پل سیوند قبل از ویرانی (احتمالاً در دوره صفوی) حدود 130 متر طول و 20/6 متر ارتفاع داشته است. پایه‌های این پل در کناره و میانه آن بر روی سطح سنگفرشی که به صورت سد کم ارتفاعی عمل می‌کرد، قرار می‌گرفته و بقایای آن هنوز مشهود است. پل دارای دهانه‌هایی متعدد با ابعاد مختلف بوده که تعدادی اصلی و تعدادی فرعی بوده است. قسمت جنوبی پل با قسمت شمالی به جهت پهنا و نوع ساخت کاملاً متفاوت است. پایه‌های قسمت جنوبی پل، برای شکستن فشار آب در جهت مخالف جریان آب به صورت مثلثی و ظاهراً در جهت دیگر به صورت مدور شکل داده شده‌اند. با توجه به اینکه شالوده این پایه‌ها از سنگ‌های تراشیده به اشکال منظم ساخته شده است، به نظر می‌رسد که قدیمی‌ترین بخش پل باشد. بر روی صخره‌های جنوبی پل یک برج دیده‌بانی، احتمالاً به خاطر حفاظت از پل و جاده روی آن وجود داشته است.
